Recente publicaties over de jeugdzorg laten zien dat het organisatiemodel van de publieke sector aan vernieuwing toe is. Niet samenwerkende organisaties zorgen ervoor dat ouders en kinderen niet weten waar ze aan toe zijn. Verantwoordelijkheden worden afgeschoven, de hulpverlening is versnipperd en de communicatie naar de ouders is onduidelijk. Tegelijk is er het ingewikkelde systeem van DSM-diagnoses en het systeem dat beide ouders toestemming moeten geven. Kinderen krijgen allerlei labeltjes en gedragsstoornissen “opgespeld”, terwijl hulpverleners en regisseurs niet meer zien dat het kind “gewoon” aandacht, steun en/of veiligheid nodig heeft. De media maken meermaals melding van dit soort misstanden.

We zijn zo doorgeschoten in specialiseren en verantwoording afleggen dat er een woud van hulpverlenende organisaties en regels is ontstaan. De miljoenenbezuiniging van het kabinet helpt daarbij overigens niet. Het gevolg is dat niemand meer écht de regie neemt en knopen doorhakt. Iedere organisatie blijft immers zelfstandig en niemand wil negatief in de media komen. Het idee was dat de wijkteams regie zouden nemen. Dat lijkt een onmogelijke opgave, omdat ze immers geen zeggenschap hebben over andere organisaties. Maar misschien zegt de ontstane situatie ook iets over ons. We stellen geen normale vragen meer en diagnosticeren er een eind op los. Dikke rapporten en weinig actie tot gevolg.

Hopeloos? Nee, zeker niet. Wel mag de publieke sector zich eens flink achter de oren krabben. Een ander organisatiemodel (of beter een andere manier van denken) is keihard nodig. Een duidelijk beslissende instantie die zorgt voor een snelle en heldere diagnose, knopen kan doorhakken (ook indien beide ouders niet akkoord zijn) en hulpverlenende organisaties kan aansturen. Vervolgens is een dergelijk ingrijpen ook op andere terreinen zoals veiligheid en milieu nodig.